Krytyka w obszarze muzyki jazzowej
Zarysowany jest w tej materii wyrazisty podział na krytyków zajmujących się jazzem profesjonalnie oraz na dziennikarzy działów kultury bez jazzowej specjalizacji.
Przez krytyków z pierwszej grupy rozumieć należy osoby, których publicystyka pozwala ocenić ich znajomość historii gatunku, fonografii w kraju i za granicą i tendencji we współczesnym jazzie. Rekrutują się oni w znakomitej większości z kręgu hobbystów, których wiedza niekoniecznie jest potwierdzona certyfikatami akademickimi. Są to najczęściej postacie związane z branżowymi czasopismami („Jazz Forum”, autorzy tekstów w czasopismach specjalistycznych „Hi-Fi i Muzyka”, „Audio”, „Audiovideo”), rozgłośniami radiowymi (audycje autorskie w ramówkach mediów publicznych – Program 2 PR, ośrodki regionalne PR), radiem internetowym (www.radiojazz.fm) oraz z portalami internetowymi (tu sytuacja wydaje się niezwykle dotkliwa – jedyny portal jazzu i muzyki improwizowanej „Diapazon” po śmierci jego autora Andrzeja Grabowskiego przekształcony został w zamknięte archiwum).
Drugą grupę stanowią recenzenci i dziennikarze prasy codziennej bądź cotygodniowej oraz dziennikarze radiowi stacji komercyjnych, którzy najczęściej nie są specjalistami w dziedzinie jazzu. Z tego też powodu konieczne jest odnotowanie drastycznego spadku merytorycznej wartości tekstów na temat jazzu w tym sektorze krytyki. Jeśli nałoży się na to ogólną niechęć codziennej prasy do publikowania tekstów związanych z jazzem, to wyłoni się bardzo niepokojący obraz sytuacji jazzowej krytyki, która w swojej merytorycznie kompetentnej odmianie zatraciła możliwość kontaktu z szerszym gronem odbiorców.
W tak podzielonej przestrzeni publicystycznej znaczenia nabierać zaczynają różne fora dyskusyjne oraz blogi, gdzie pasjonaci gatunku mogą bez żadnych ograniczeń, ale także bez konsekwencji, publikować swoje przemyślenia i opinie.
fragment tekstu: Maciej Karłowski Muzyka jazzowa,
w: Raport o stanie muzyki polskiej, Warszawa 2011