Nurt lokalności i powrotów do przeszłości w polskiej muzyce stawiał nas w roku 2011 blisko tego, co działo się w wielkim muzycznym świecie.

O ile rok 2011 był przełomem w dziedzinie sprzedaży cyfrowej muzyki w Polsce (a zjawisko cyfryzacji wpływa w pierwszej kolejności na muzykę rozrywkową), to rok 2012 przyniósł ekspansję serwisów streamingowych działających w oparciu o abonamentowy model sprzedaży. W ciągu kilkunastu miesięcy od końca roku 2011 do początku 2013 weszły do Polski Deezer, WiMP i Spotify – znaczna część światowej czołówki w tej dziedzinie.

Po raz kolejny elementem wpływającym najmocniej na kształt całego przemysłu muzycznego w 2013 roku okazały się serwisy abonamentowe. Informował o tym raport FPI - Międzynarodowej Federacji Przemysłu Fonograficznego – w tonie nieco mniej triumfalnym niż rok wcześniej (łączne wpływy ze sprzedaży nagrań we wszystkich formatach minimalnie spadły), ale z optymizmem. Na całym świecie przychody z usług streamingowych i abonamentowych – czyli związanych z korzystaniem z szerokiej bazy utworów za pośrednictwem Internetu – wzrosły bowiem o 51,3%. A wartość cyfrowego rynku muzyki w Polsce skoczyła między rokiem 2012 a 2013 do góry o 45% i część cyfrowa stanowi już 15% wartości całego rynku muzycznego.

W dziedzinie muzyki popularnej trudno dziś o lepsze mierniki niż telewizja, która muzykę prezentuje najczęściej przy okazji programów rozrywkowych jako tło lub też w audycjach telewizji śniadaniowej, oraz program Sali Kongresowej w Warszawie, która wciąż, pomiędzy kabaretami i benefisami gwiazd telewizji, prezentuje krajowych muzyków, ale przede wszystkim tych z wypracowaną od lat pozycją (Maryla Rodowicz, Lady Pank) albo dorobkiem serialowym (marcowa „Gala piosenki serialowej”).

Po kilkunastu latach spadków sprzedaży przemysł fonograficzny na świecie odnotował lepsze wyniki. W podsumowaniu 2015 roku opublikowanym w kwietniu br. można było znaleźć informację o aż 3,2-procentowym wzroście przychodów ze sprzedaży nagrań, za które odpowiedzialny był przede wszystkim wzrost przychodów ze streamingu (wyniki dystrybucji cyfrowej po raz pierwszy globalnie wyprzedziły wyniki sprzedaży nośników fizycznych), ale też np. płyt winylowych.

Nieco inny niż w krajowych zestawieniach obraz muzyki polskiej przyniosły opublikowane jesienią statystyki giganta sprzedaży muzyki w streamingu, serwisu Spotify. Wynika z nich, że najczęściej słuchanym polskim wykonawcą na całym świecie był Marcin Przybyłowicz.

Do bardzo dużych przewartościowań doszło w ciągu ostatniej dekady w krytyce muzycznej zajmującej się sferą szeroko rozumianej rozrywki (w tym wypadku model krytyki muzyki alternatywnej i piosenki pop są sobie bliskie pod względem rodzaju problemów i zmian). Pod koniec lat 90. krajobraz krytyki – skoncentrowanej tradycyjnie (podobnie jak za granicą) wokół największych gazet i czasopism („Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”, „Polityka” itd.) oraz magazynów specjalistycznych („Teraz Rock”, „Machina”) – zmieniło pojawienie się wyspecjalizowanych serwisów internetowych.

Po raz pierwszy od lat rynek papierowej prasy muzycznej zamykał rok z dodatnim bilansem. Nowe środowisko krytyki muzycznej powołało do życia dwa tytuły prasowe: kwartalnik „M/I” i „Noise Magazine”.

Rok 2016 obfitował w istotne pozycje książkowe poświęcone muzyce popularnej. Porządkuje tę dziedzinę od strony definicji - a przynajmniej próbuje uporządkować - Grzegorz Piotrowski w tomie Muzyka popularna. Nasłuchy i namysły (Państwowy Instytut Wydawni...