W zakresie muzyki współczesnej najważniejszym forum informacji i wymiany radiofonii publicznych całego świata pozostaje Międzynarodowa Trybuna Kompozytorów (International Rostrum of Composers), organizowana od 1955 roku przez Międzynarodową Radę Muzyczną afiliowaną przy UNESCO. Jest ona przeglądem najnowszej twórczości kompozytorskiej prezentowanej przez radiofonie publiczne na świecie. Założyły ją w 1954 roku w Paryżu cztery radiofonie: francuska, szwajcarska, belgijska i niemiecka (radia heskiego we Frankfurcie). W następnym roku ujawniono dwa najwyżej punktowane („wyselekcjonowane”) utwory: I Symfonię Henriego Dutilleux i Muzykę kameralną Luciana Berio.

59% Polaków słucha równie chętnie muzyki polskiej, jak zagranicznej, 31% słucha głównie muzyki polskiej, a 10% – głównie zagranicznej.

Z roku na rok poprawia się wskaźnik działalności scenicznej w Polsce, dotyczący liczby obiektów. Jeszcze w 2013 roku na jedno miejsce w teatrach i instytucjach muzycznych naszego kraju przypadało 470 osób, w 2014 roku były to 454 osoby, a ...

W 2011 roku nie osłabło zainteresowanie twórczością Krzysztofa Komedy, tym bardziej, że w mijała wówczas 80. rocznica jego urodzin. Najważniejszym akcentem komedowskim była płyta Leszka Możdżera pt. Komeda, która osiągnęła status „platynowej” i w ankiecie „Jazz Forum” – Albumu Roku; on sam otrzymał tytuły Muzyka Roku i najlepszego pianisty.

W roku 2012 można było dojść do wniosku, że nasi jazzmani obojga płci są gorącymi miłośnikami poezji.

Night in Calisia, dzieło pianisty Włodka Pawlika, nagrane w 2011 roku w Studiach Polskiego Radia w Warszawie przez jego trio (Paweł Pańta, kontrabas i Cezary Konrad, perkusja), trębacza Randy’ego Breckera (USA) i orkiestrę Filharmonii Kaliskiej pod Adamem Klockiem, ale wznowiona w 2013 roku z przeznaczeniem na rynek amerykański, przyniosło w styczniu 2014 roku ogromny sukces: nominację i zdobycie prestiżowej nagrody Grammy w kategorii Best Large Jazz Ensemble Award, pierwsze tak wysokie wyróżnienie w historii jazzu w Polsce! Inicjatorem tego projektu był Adam Klocek.

Do najciekawszych płyt roku 2015 należy najnowszy krążek Kwintetu Zbigniewa Namysłowskiego Polish Jazz? Yes!, zawierający utwory szczególnie mocno inspirowane przez polski folklor. Wraz ze swym synem, puzonistą Jackiem Namysłowskim, Sławkiem Jaskułke, Pawłem Puszczało (nowa nadzieja kontrabasu!) i Grzegorzem Grzybem Namysłowski konsekwentnie podąża swą trudną, bo skrajnie oryginalną, zarazem ciekawą drogą. Osobne miejsce w bogatej polskiej fonografii jazzowej 2015 roku zajmuje CD Złote myśli kobiety pianistki i kompozytorki Małgorzaty Maliszczak, która dopisała muzykę do szeregu wierszy znanych poetek i dała do zaśpiewania Lorze Szafran, Beacie Przybytek, Agnieszce Mali i Mietkowi Szcześniakowi. Jest to kontynuacja nurtu „jazz i poezja”. Adam Baruch nazwał tę płytę „klejnotem”.

W 2014 ukazało się mnóstwo ciekawych płyt. Do najlepszych zaliczam znakomity CD Old Land trębacza Piotra Wojtasika (wyd. So Jazz), w towarzystwie mistrzów: Kirka Lightsaya, Billy’ego Harpera i Billiy’ego Harta.

Na swe 77. urodziny Zbigniew Namysłowski nagrał płytę, którą zaliczam do jego najlepszych: Polish Jazz? Yes! W dziewięciu nowych kompozycjach obok lidera grają jego syn Jacek (puzon), Sławek Jaskułke (fortepian), Paweł Puszczało i Andrzej Święs (kontr...

Pojęcie twórcy w jazzie odbiega w znaczący sposób od tego, jak określamy je w dziedzinie akademickiej muzyki poważnej. Wiąże się to ze specyfiką artystycznej aktywności jazzmanów, w której proces kompozytorski jest bardzo ściśle związany z wykonawstwem. Można zaryzykować twierdzenie, że muzyk jazzowy to nie tyle kompozytor, choć przecież niemal każdy z nich jest autorem utworów, co wykonawca muzyki skomponowanej zarówno przez siebie, jak i innych twórców.

O naturze i intensywności jazzowego wykonawstwa zaświadczyć może liczba muzyków, festiwali jazzowych, wydawców fonograficznych. Śledząc rozwój jazzowej sceny, widzimy rozmiar tego zjawiska, ale jak do tej pory nie dysponujemy ujednoliconymi jego badaniami, dzięki którym można byłoby poprzeć własne obserwacje odpowiednimi statystykami. Nie istnieje żadna organizacja, która prowadziłaby tego typu badania, co z kolei prowadzi do sytuacji, w której nie jesteśmy w stanie określić precyzyjnie liczby muzyków jazzowych, wydawanych płyt, organizowanych festiwali czy imprez cyklicznych zadedykowanych muzyce jazzowej.

W 2011 roku w muzyce jazzowej raczej nie zdarzyło się nic, co zasługiwałoby na miano przełomu, a przynajmniej nowego zjawiska, które mogłoby wywrzeć istotny wpływ na kierunek rozwoju jazzu w Polsce. Był to bowiem rok raczej kontynuacji niż rewolucji, co jednak nie oznacza stagnacji − nie zabrakło ciekawych wydarzeń.

Od jazzu tradycyjnego wszystko się zaczęło! Nie byłoby jazzu nowoczesnego bez nowoorleańczyków, dixielandowców czy swingowców. Dlatego tym tematem otwieram omówienie sceny jazzowej w Polsce w 2012.

W tekstach o jazzie w Polsce w latach 2011 i 2012 zwracałem uwagę na rosnący udział muzyków zagranicznych w poczynaniach twórczych muzyków polskich, jednak teraz, w roku 2013, rozmiary tej współpracy były już tak duże, iż uznałem  ten fakt za szczególny symptomatyczny wyróżnik sceny jazzowej w Polsce. Za wyróżnik drugi uważam coraz powszechniejsze zainteresowanie naszych jazzmanów tzw. muzyką poważną, bądź wykorzystywaniem orkiestr symfonicznych i kameralnych w  swych kompozycjach i nagraniach. Trzecią cechą charakterystyczną jest pogłębiająca się relatywizacja pojęcia „jazz”.

Hasło-wytrych „jazz to wolność” staje się pozornie atrakcyjnym wywyższeniem dowolności i anarchii. Przykładów takiego podszywania pod pojęcie jazzu działań z jazzem nie mających nic wspólnego mieliśmy w 2015 roku sporo. Na szczęście nie one decydowały o obliczu tej muzyki, nadal pozostającej siłą twórczą i oryginalną, zarazem mocno zakorzenioną w przeszłości. Według aktualnych ocen mamy w Polsce ponad 800 muzyków jazzowych.