Po raz kolejny elementem wpływającym najmocniej na kształt całego przemysłu muzycznego w 2013 roku okazały się serwisy abonamentowe. Informował o tym raport FPI - Międzynarodowej Federacji Przemysłu Fonograficznego – w tonie nieco mniej triumfalnym niż rok wcześniej (łączne wpływy ze sprzedaży nagrań we wszystkich formatach minimalnie spadły), ale z optymizmem. Na całym świecie przychody z usług streamingowych i abonamentowych – czyli związanych z korzystaniem z szerokiej bazy utworów za pośrednictwem Internetu – wzrosły bowiem o 51,3%. A wartość cyfrowego rynku muzyki w Polsce skoczyła między rokiem 2012 a 2013 do góry o 45% i część cyfrowa stanowi już 15% wartości całego rynku muzycznego.

W dziedzinie muzyki popularnej trudno dziś o lepsze mierniki niż telewizja, która muzykę prezentuje najczęściej przy okazji programów rozrywkowych jako tło lub też w audycjach telewizji śniadaniowej, oraz program Sali Kongresowej w Warszawie, która wciąż, pomiędzy kabaretami i benefisami gwiazd telewizji, prezentuje krajowych muzyków, ale przede wszystkim tych z wypracowaną od lat pozycją (Maryla Rodowicz, Lady Pank) albo dorobkiem serialowym (marcowa „Gala piosenki serialowej”).

Po kilkunastu latach spadków sprzedaży przemysł fonograficzny na świecie odnotował lepsze wyniki. W podsumowaniu 2015 roku opublikowanym w kwietniu br. można było znaleźć informację o aż 3,2-procentowym wzroście przychodów ze sprzedaży nagrań, za które odpowiedzialny był przede wszystkim wzrost przychodów ze streamingu (wyniki dystrybucji cyfrowej po raz pierwszy globalnie wyprzedziły wyniki sprzedaży nośników fizycznych), ale też np. płyt winylowych.

Nieco inny niż w krajowych zestawieniach obraz muzyki polskiej przyniosły opublikowane jesienią statystyki giganta sprzedaży muzyki w streamingu, serwisu Spotify. Wynika z nich, że najczęściej słuchanym polskim wykonawcą na całym świecie był Marcin Przybyłowicz.

Do bardzo dużych przewartościowań doszło w ciągu ostatniej dekady w krytyce muzycznej zajmującej się sferą szeroko rozumianej rozrywki (w tym wypadku model krytyki muzyki alternatywnej i piosenki pop są sobie bliskie pod względem rodzaju problemów i zmian). Pod koniec lat 90. krajobraz krytyki – skoncentrowanej tradycyjnie (podobnie jak za granicą) wokół największych gazet i czasopism („Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”, „Polityka” itd.) oraz magazynów specjalistycznych („Teraz Rock”, „Machina”) – zmieniło pojawienie się wyspecjalizowanych serwisów internetowych.

Po raz pierwszy od lat rynek papierowej prasy muzycznej zamykał rok z dodatnim bilansem. Nowe środowisko krytyki muzycznej powołało do życia dwa tytuły prasowe: kwartalnik „M/I” i „Noise Magazine”.

Rok 2016 obfitował w istotne pozycje książkowe poświęcone muzyce popularnej. Porządkuje tę dziedzinę od strony definicji - a przynajmniej próbuje uporządkować - Grzegorz Piotrowski w tomie Muzyka popularna. Nasłuchy i namysły (Państwowy Instytut Wydawni...

2011 to trzeci rok działalności Polskiego Baletu Narodowego pod dyrekcją Krzysztofa Pastora. Najważniejszym wydarzeniem była pierwsza premiera Krzysztofa Pastora, przygotowana specjalnie dla tego zespołu: I przejdą deszcze…, dzieło nawiązujące do historii Polski, ilustrowane muzyką Henryka Mikołaja Góreckiego. Balet ten został nominowany do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w tym samym roku.

W 2011roku  po raz czwarty gościł w Polsce legendarny zespół Wuppertal Tanztheater Piny Bausch.

Taniec w 2012 rozwijał się intensywnie we wszystkich swoich przejawach, od twórczości artystycznej po krytykę i edukację. Pojawiły się nowe inicjatywy przeglądów, festiwale taneczne utrzymują swoją pozycję liderów w prezentowaniu, a także coraz częściej również w produkowaniu spektakli. Pojawiają się także coraz liczniejsze inicjatywy uzupełniające festiwalowe prezentacje długofalowymi działaniami. Taniec często staje się także stałym elementem festiwali teatralnych i interdyscyplinarnych, czy też programów artystycznych realizowanych przez muzea i galerie sztuki.

W 2013 na całym świecie obchodzono stulecie premiery Święta wiosny, która odbyła się w paryskim Théâtre de Châtelet 13 maja 1913. Jest to jeden z przełomowych utworów choreograficznych w historii tańca, stanowiący nieprzerwanie źródło inspiracji, co znalazło odzwierciedlenie w aktywności polskich twórców i badaczy.

Bogaty program obchodów krajowych i zagranicznych Roku Lutosławskiego po raz pierwszy pozwolił na szerzej zakrojone eksperymenty w zakresie wykorzystania utworów tego kompozytora w pracach choreograficznych. Sam Lutosławski był niechętny temu, by jego muzyka służyła innym celom niż samo wykonanie utworu. Niemniej spadkobiercy mistrza umożliwili polskim artystom wykorzystanie jego muzyki w pracach choreograficznych.

W 2013 roku 40-lecie istnienia obchodził Polski Teatr Tańca. Z tej okazji przez cały rok realizowany był cykl wieczorów stanowiących swoistą podróż przez historię zespołu, przypominających przede wszystkim twórczość Conrada Drzewi...

W 2015 roku Doroczna Nagroda Ministra po raz drugi została przyznana w kategorii taniec, jej laureatką została prof. Ewa Wycichowska, choreograf i dyrektor Polskiego Teatru Tańca.

Jednym z najważniejszych momentów 2015 roku jest niewątpliwie ogłoszenie programu wsparcia przekwalifikowania zawodowego tancerzy, co udało się po kilku latach starań wielu osób i instytucji. Dla środowiska tańca współczesnego niewątpliwie duże znaczenie miało uruchomienie projektu Scena Tańca Studio. Pomimo licznych inicjatyw w samej stolicy nie ma jednak nadal domu/centrum tańca jako odrębnej instytucji i przestrzeni. Otwieranie się w sposób regularny i stały teatrów dramatycznych na taniec to dobry i potrzebny trend w obliczu braków infrastruktury, niemniej może być także groźny z uwagi na fakt, że prowizorycznie zaspokojona potrzeba na scenę zostanie uznana za rozwiązanie tego palącego problemu.