Problematyka "dzieł osieroconych"
Oprócz tzw. ustawy medialnej, regulacją prawną przychodzącą z Unii była oczekiwana szczególnie przez wydawców dyrektywa o tzw. dziełach osieroconych – dotyczyć miała ona dzieł literackich, fotografii czy partytur, których twórców albo nie można zidentyfikować, albo, o ile są znani, nie można dotrzeć do nich bądź ich spadkobierców. Problem związany jest z wieloletnim okresem obowiązywania praw autorskich – w przypadku „dzieł osieroconych” bez oczekiwanej regulacji ich wykorzystanie jest niemożliwe.
Kwestia „dzieł osieroconych” dotyczy m.in. kompozytorów, których spadkobiercy zmarli bezpotomnie i bez ustanowienia następców prawnych – wśród takich twórców znajdują się Edward Bury, Tadeusz Kassern, Michał Kondracki, Tadeusz Natanson, Tomasz Sikorski i Konstanty Regamey. „Osierocone” pozostają też utwory kompozytorów, w których przypadku dotarcie do żyjących spadkobierców jest trudne lub wręcz niemożliwe – taka sytuacja dotyczy spadkobierców m.in. Grzegorza Fitelberga, Romana Palestra i Eugeniusza Morawskiego.
Ogółem problem „dzieł osieroconych” dotyka ok. 40 proc. dorobku artystycznego (nie tylko muzycznego), który nie może być w żaden sposób wykorzystany, adaptowany czy publicznie udostępniany.
Prace nad dyrektywą regulującą niniejsze zagadnienie miały zakończyć się w 2010 roku, tymczasem zaś termin zakończenia prac Komisja przesunęła na pierwszy kwartał 2011 r.
Kamila Stępień-Kutera Ramy prawne,
w: Raport o stanie muzyki polskiej, Warszawa 2011