Wojciech Kilar, Włodzimierz Szomański, Jan Jarczyk, Tadeusz Wójcik, Janusz Sidorenko...

2016 był rokiem kontynuacji i rozwoju. Zjawiska obserwowane w latach poprzednich jako novum, dziś nabrały charakteru stałych elementów polskiej panoramy jazzowej. Mam na myśli m. in. wykorzystywanie rodzimego folkloru, szukanie inspiracji w muzyce klasycznej, opieranie repertuaru na własnych kompozycjach, flirty ze starą i nowszą muzyką rozrywkową. Rośnie zainteresowanie muzyką elektroniczną w różnych jej przejawach.

Mimo nastrojów kryzysowych wszystkie główne festiwale jazzowe w Polsce utrzymały swe pozycje, a nawet w Warszawie pojawiły się dwa nowe: polsko-szwedzki Vasa Swing Festival (nazwa nawiązuje do króla Polski i Szwecji Zygmunta III!) i Jazzarium Festival w kinie "Praha".

Jednym z ważniejszych składników polskiej sceny jazzowej w 2012 roku była muzyka Krzysztofa Komedy.

W roku 2015 miały miejsce kolejne odsłony tzw. trzeciego nurtu – łączenia jazzu z muzyką klasyczną. Trwała fascynacja polskich jazzmanów ojczystym folklorem.

Coraz ważniejszym wyróżnikiem jazzu uprawianego w Polsce jest poszukiwanie inspiracji w polskim folklorze, już nie powierzchowne, lecz pogłębione. Ten nurt wiązał się w 2014 z faktem, iż był to Rok Kolberga, który wespół z wcześniejszymi inicjatywami odbił się twórczym echem w środowiskach muzycznych, w tym – i jazzowym. Z drugiej strony od pewnego czasu zauważamy w polskim jazzie tendencję „patriotyczną”: wielu muzyków jazzowych otwarcie deklaruje swe przywiązanie do polskości, do polskiej tradycji muzycznej.

Podobno w Polsce istnieje już 140 festiwali jazzowych. Spośród tych zorganizowanych w 2016 roku warto wspomnieć m.in. gdański „Jazz Jantar”, który gościł Terrence’a Blancharda i Jazona Morana oraz gliwicki Palm Jazz Festiva...

Sytuacja środowiska jazzowego na tle całego rynku muzycznego w Polsce nie wygląda różowo, należy jednak zauważyć, że polscy artyści jazzowi są muzykami wysoko cenionymi na świecie. Świadczyć może o tym zwiększająca się liczba przedsięwzięć płytowych polskich jazzmanów wydawanych poza granicami kraju.

W lutym 2015 roku we Wrocławiu rozpoczął działalność Vertigo Jazz Club. Z tej okazji utwory filmowe Victora Younga i Wojciecha Kilara zagrał pianista Kuba Stankiewicz.

Współpraca polskich jazzmanów z zagranicznymi rozwinęła się w 2013 roku na wielką skalę - fakt ten można uznać za szczególny symptomatyczny wyróżnik sceny jazzowej w Polsce. Większość liczących się muzyków, także tych najmłodszych, bez kompleksów zaprasza do swych zespołów artystów z różnych krajów, i to odległych, jak Indonezja i Peru, ale przede wszystkim Amerykanów, a z Europy – Skandynawów. Jest pewnym novum, że z Polakami grało w 2013 roku wielu Włochów, nie rzadko włoscy muzycy jazzowi gościli też na naszych festiwalach, m.in. Paolo Fresu, Enrico Pieranunzi i Francesco Cafiso.

Miejsc do grania jazzu jest dużo, od małych klubów po ogromne sale. W mniejszym lub większym stopniu jazz zadomowił się w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu, w siedzibie NOSPR w Katowicach, w ICE Kraków Congres Centre, w Teatrze Muzycznym &...

W roku 2015 za pozytywny znak czasu wypada uznać ekspansję polskiego jazzu na estrady całego świata, od Ekwadoru po Singapur. Rozwijała się współpraca jazzmanów polskich z amerykańskimi, a także skandynawskimi.

Nikt nie kwestionuje wielkości gwiazd amerykańskiego jazzu, jakie nadal licznie odwiedzają nasz kraj, jednak nie ma już mowy o dawnym niemal bałwochwalczym do nich stosunku, tym bardziej, że mamy coraz więcej przypadków współpracy jazzmanów z USA z Polakami. W 2014 roku w skarbcu polskich kompozycji jazzowych znalazło się wiele nowości, bowiem niemal wszyscy nasi instrumentaliści zarazem komponują.

Lista jazzmanów amerykańskich występujących w Polsce stale się wydłuża. Nasz rynek jest dziś dla nich jednym z najważniejszych. Wielu odwiedziło Polskę wielokrotnie. Oto imponujący (niepełny!) zestaw nazwisk: Geri Allen, Jamie Baum, Terrence Blanch...

Edukacja w dziedzinie muzyki jazzowej praktycznie podzielona jest pomiędzy dwa ośrodki akademickie, najsłynniejszy i jednocześnie najsilniejszy śląski – Akademia Muzyczna im. Karola Szymanowskiego w Katowicach – oraz pomorski – Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.