Na swe 77. urodziny Zbigniew Namysłowski nagrał płytę, którą zaliczam do jego najlepszych: Polish Jazz? Yes! W dziewięciu nowych kompozycjach obok lidera grają jego syn Jacek (puzon), Sławek Jaskułke (fortepian), Paweł Puszczało i Andrzej Święs (kontr...

Centrum Badania Opinii Społecznej dla Instytutu Muzyki i Tańca Badanie na temat częstości słuchania muzyki poważnej i ludowej, grudzień 2016 Pod koniec 2016 roku Instytut Muzyki i Tańca po raz kolejny zlecił Centrum Badania Opinii Społecznej zbadanie...

Pojęcie twórcy w jazzie odbiega w znaczący sposób od tego, jak określamy je w dziedzinie akademickiej muzyki poważnej. Wiąże się to ze specyfiką artystycznej aktywności jazzmanów, w której proces kompozytorski jest bardzo ściśle związany z wykonawstwem. Można zaryzykować twierdzenie, że muzyk jazzowy to nie tyle kompozytor, choć przecież niemal każdy z nich jest autorem utworów, co wykonawca muzyki skomponowanej zarówno przez siebie, jak i innych twórców.

Fundacja na rzecz rozwijania muzykalności Polaków „Muzyka jest dla wszystkich” Andrzej Białkowski, Mateusz Migut, Ziemowit Socha, Katarzyna M. Wyrzykowska: Muzykowanie w Polsce. Badanie podstawowych form aktywności muzycznych Polak&oacu...

O naturze i intensywności jazzowego wykonawstwa zaświadczyć może liczba muzyków, festiwali jazzowych, wydawców fonograficznych. Śledząc rozwój jazzowej sceny, widzimy rozmiar tego zjawiska, ale jak do tej pory nie dysponujemy ujednoliconymi jego badaniami, dzięki którym można byłoby poprzeć własne obserwacje odpowiednimi statystykami. Nie istnieje żadna organizacja, która prowadziłaby tego typu badania, co z kolei prowadzi do sytuacji, w której nie jesteśmy w stanie określić precyzyjnie liczby muzyków jazzowych, wydawanych płyt, organizowanych festiwali czy imprez cyklicznych zadedykowanych muzyce jazzowej.

Główny Urząd Statystyczny odnotował, że w 2014 roku wzrosła zarówno liczba teatrów i instytucji muzycznych w Polsce, jak i liczba widzów i słuchaczy odwiedzającyh te instytucje. W skali całego kraju na jedno miejsce w teatrach i...

W 2011 roku w muzyce jazzowej raczej nie zdarzyło się nic, co zasługiwałoby na miano przełomu, a przynajmniej nowego zjawiska, które mogłoby wywrzeć istotny wpływ na kierunek rozwoju jazzu w Polsce. Był to bowiem rok raczej kontynuacji niż rewolucji, co jednak nie oznacza stagnacji − nie zabrakło ciekawych wydarzeń.

Charakterystyka badania   Zleceniodawca badania: Instytut Muzyki i Tańca Wykonawca badania: Centrum Badania Opinii Społecznej Termin realizacji badania (prac...

Od jazzu tradycyjnego wszystko się zaczęło! Nie byłoby jazzu nowoczesnego bez nowoorleańczyków, dixielandowców czy swingowców. Dlatego tym tematem otwieram omówienie sceny jazzowej w Polsce w 2012.

W roku 2011 swoją premierę kinową miało łącznie 38 polskich filmów, w tym dwa dokumenty (choć wiele z nich wyprodukowano w roku 2010). Był to świetny czas dla polskiego kina zarówno komercyjnie – kilka filmów rodzimych zdobyło szczyty box office’u (ponad milion widzów przyciągnęły Listy do M., Och, Karol 2, Bitwa warszawska 1920), jak i artystycznie − kilka innych zostało zgodnie uznanych przez krytykę polską i międzynarodową za wybitne (koprodukcje Droga na drugą stronę oraz Młyn i krzyż; debiuty Sala samobójców, Daas i Ki; mocne drugie filmy Wymyk i Erratum).

W tekstach o jazzie w Polsce w latach 2011 i 2012 zwracałem uwagę na rosnący udział muzyków zagranicznych w poczynaniach twórczych muzyków polskich, jednak teraz, w roku 2013, rozmiary tej współpracy były już tak duże, iż uznałem  ten fakt za szczególny symptomatyczny wyróżnik sceny jazzowej w Polsce. Za wyróżnik drugi uważam coraz powszechniejsze zainteresowanie naszych jazzmanów tzw. muzyką poważną, bądź wykorzystywaniem orkiestr symfonicznych i kameralnych w  swych kompozycjach i nagraniach. Trzecią cechą charakterystyczną jest pogłębiająca się relatywizacja pojęcia „jazz”.

Muzyka w 2012 gościła na ekranach polskich kin bardzo często, głównie z racji tego, że dwa filmy ze ścisłej czołówki rodzimego box office’u oraz jeden nagrodzony Orłem, poświęcone były właśnie postaciom muzyków, czy to prawdziwych czy wymyślonych. Do tych pierwszych należy słynny jazzman, którego w dokumencie Komeda, Komeda…  (reż. Natasza Ziółkowska-Kurczuk, muz. Krzysztof Komeda, Mariusz Ostański) wspominają jego współpracownicy i młodsze pokolenie, choć w nieco wydumanym kontekście poznańskiego pochodzenia.

Hasło-wytrych „jazz to wolność” staje się pozornie atrakcyjnym wywyższeniem dowolności i anarchii. Przykładów takiego podszywania pod pojęcie jazzu działań z jazzem nie mających nic wspólnego mieliśmy w 2015 roku sporo. Na szczęście nie one decydowały o obliczu tej muzyki, nadal pozostającej siłą twórczą i oryginalną, zarazem mocno zakorzenioną w przeszłości. Według aktualnych ocen mamy w Polsce ponad 800 muzyków jazzowych.

W 2013 roku swoją premierę kinową miało 47 pełnych polskich metraży (wliczając dokumenty i koprodukcje), przy czym magiczny próg miliona przekroczyły dwa tytuły – Drogówka (reż. Wojtek Smarzowski, muz. Mikołaj Trzaska) i Wałęsa. Człowiek z nadziei (reż. Andrzej Wajda, muz. Paweł Mykietyn i Adam Walicki) – symboliczny pojedynek o rząd dusz pomiędzy narodu piewcą a jego krytykiem i prześmiewcą.

Wojciech Kilar, Włodzimierz Szomański, Jan Jarczyk, Tadeusz Wójcik, Janusz Sidorenko...