Z nowych polskich oper 2011 roku chyba największe zainteresowanie wzbudziła Madame Curie Elżbiety Sikory. Utwór zamieszkałej w Paryżu gdańskiej kompozytorki miał prawykonanie 15 listopada w Paryżu w Sali UNESCO, w Operze Bałtyckiej pokazany został 25 listopada.

Młodzi kompozytorzy polscy zaznaczyli swą obecność na międzynarodowej scenie muzyki współczesnej: utwory Agaty Zubel wykonywał m.in. Klangforum Wien – w dość powszechnej opinii monograficzny koncert kompozytorki w wykonaniu austriackiego zespołu był najciekawszą spośród prezentacji twórczości młodych na festiwalu „Sacrum Profanum” w Krakowie.

W roku 2015 miało miejsce kilka ważnych inscenizacji współczesnych oper kompozytorów polskich. Niewątpliwie najżywszy oddźwięk wzbudziło prawykonanie 26 czerwca Czarodziejskiej góry Pawła Mykietyna według powieści Tomasza Manna, które odbyło się w ramach festiwalu „Malta” w Poznaniu. Współtwórcami dzieła byli reżyser Andrzej Chyra, dramatopisarka Małgorzata Sikorska-Miszczuk oraz artysta sztuk wizualnych Mirosław Bałka.

Wśród licznych prawykonań nowych utworów polskich w roku 2014 ważnym wydarzeniem stało się wykonanie IV Symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego - dzieła, które miało zabrzmieć po raz pierwszy w roku 2010 w Londynie, lecz kompozytor nie zdążył go w całości zinstrumentować (zmarł 20 listopada 2010). Pracę tę dokończył Mikołaj Górecki, syn kompozytora.

Cechą wielu polskich oper wykonanych po raz pierwszy w roku 2016 było wykraczanie poza charakterystyki gatunku, w stronę multimediów, poprzez nietypowe miejsca wykonań. Wiele ze scenicznych propozycji młodych kompozytorów obywało się bez, niegdyś niezbędnych, atrybutów, jak fabuła, gra aktorska czy dekoracje.

Najważniejszą premierą 2016 roku był czerwcowy Tristan i Izolda w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w inscenizacji Mariusza Trelińskiego. Niezależnie od krytycznych recenzji pod adresem realizacji czy wykonawców tytułowych ról (Melanie Diener i Jay Hunter Morris), dostrzec trzeba, że był to pierwszy po 48 latach pokaz na scenach polskich tego największego dramatu miłosnego w dziejach opery.

Muzyka współczesna na świecie wiele zawdzięcza działającym już niekiedy od kilkudziesięciu lat (London Sinfonietta, Ensemble Intercontemporain, Ensemble Modern) orkiestrom kameralnym, złożonych przeważnie z wyspecjalizowanych w nowej muzyce solistów, które dzięki stabilnym warunkom zatrudnienia muzyków i możliwości częstego występowania na koncertach osiągnęły poziom niedostępny wykonawcom nową muzyką parającym się tylko sporadycznie. Również w Polsce nie brak muzyków pragnących poświęcić się wykonywaniu nowszej twórczości oraz studiowaniu specyficznych problemów z nią związanych – w sprzyjających warunkach mogliby oni pozostawać do dyspozycji polskich kompozytorów oraz systematycznie zaznajamiać polskie środowisko muzyczne oraz szersze kręgi słuchaczy z ważnymi osiągnięciami muzyki na świecie.

[w kolejności chronologicznej] XIV Forum Lutosławskiego (12-18 lutego)Obok Lutosławskiego bohaterem Forum w roku 2011 był Paweł Mykietyn, kompozytor-rezydent Filharmonii Narodowej w sezonie 2010/11 (podtytuł Forum brzmiał „Od Ravela do Mykietyna&rdq...

Ważnym miejscem prezentacji nowych dokonań kompozytorów polskich są festiwale, zwłaszcza poświęcone w całości lub w znacznej części muzyce współczesnej. Obok prawykonań przyniosły one wiele wydarzeń związanych z wykonaniami uznanych już pozycji polskiej muzyki współczesnej.

Utwory młodego pokolenia polskich kompozytorów nie trafiają w próżnię. Dzieje się tak za sprawą coraz silniej rozwijanej „infrastruktury”, szczególnie poprzez repertuar młodych zespołów wykonawczych oraz nowe miejsca koncertowe i festiwalowe. Ostatnie dwie dekady stoją pod znakiem bardzo silnego otwarcia się wykonawców, szczególnie młodych, na repertuar współczesny. Wydaje się, że definitywnie przestał istnieć mit o muzyce trudnej i do grania niewdzięcznej, którą nie ma sensu się zajmować.

Coraz częściej podnoszone są ostatnio głosy, że muzyczna współczesność dziś jest gdzie indziej niż w partyturach kompozytorów legitymujących się dyplomami wyższych uczelni, że koncert symfoniczny, kameralny lub recital choćby najbardziej modernistycznych czy postmodernistycznych pieśni na sopran i fortepian to zjawisko retro, bo dziś… współczesność jest gdzie indziej. Na koncertach (imprezach?) DJ-ów, improwizowanej elektroniki, garażowej produkcji „niezależnej”. Produkcje tej sceny coraz intensywniej strategią osmozy wnikają w festiwale muzyki nowej. Jak mantra powtarzane jest i powielane przeświadczenie, że nie ma podziału na kulturę wysoką i kulturę niską, bo ona jest jedna – albo dobra, albo dobra inaczej. Jeśli istotnie tak jest, rozsypuje się w pył wizja kultury, którą w naszej europejskiej przestrzeni muzyki zapoczątkował Perotin Wielki, w paryskiej katedrze Notre Dame grający swe organum Viderunt omnes. 

Łańcuch XII (Warszawa, 25 stycznia - 7 lutego)Jak co roku muzyka patrona Festiwalu ukazana została w rozmaitych kontekstach, które w roku 2015 stworzyły kameralne utwory Bartóka i Beethovena, muzyka skandynawska, dzieła powiązane z tragedią I...

[w kolejności chronologicznej] Łańcuch XI (26 stycznia – 9 lutego)Na Festiwalu, którego osią jest twórczość Witolda Lutosławskiego, drugim najczęściej wykonywanym kompozytorem był w roku 2014 Andrzej Panufnik: zabrzmiały cztery jego ut...

[w kolejności chronologicznej] Łańcuch XIII (Warszawa, 31 stycznia – 13 lutego)Tematem festiwalu były muzyczne przyjaźnie Witolda Lutosławskiego. Muzyka patrona wydarzenia zabrzmiała w towarzystwie utworów m.in. Konstantego Regameya, Andrzeja...

Zasadnicze tezy i obserwacje poczynione w stosunku do roku 2012 można również odnieść do kolejnego. Ani obecność muzyki dawnej w repertuarach filharmonicznych, ani zestaw cyklicznych wydarzeń artystycznych, nie uległ zasadniczej zmianie.